Zasady Tapingu Medycznego (Medical Taping Concept) wywodzą się z Japonii i Korei, gdzie w latach 70–tych powstała koncepcja całej metody. Rozwijając metody, wynaleziono kilka elastycznych plastrów dla wspomagania mięśni bez ograniczania ich ruchomości. Stosując plaster na zmienione chorobowo miejsce aktywuje się jednocześnie naturalny proces regeneracji organizmu. Szybko okazało się, iż korzyści stosowania Medical Taping są dużo większe niż tylko pozytywne oddziaływanie na mięśnie.

Plastry stosowane w tej metodzie mają rozciągliwość i grubość zbliżoną do skóry człowieka. Elastyczność plastra w połączeniu z elastycznością skóry używany jest do unoszenia epidermy, co zwiększa przestrzeń w tkance podskórnej, gdzie ulokowane są wszystkie rodzaje receptorów, naczynia krwionośne oraz limfatyczne. Po urazie tkanek dochodzi w nich do wytworzenia się zapalenia, pojawia się lokalnie obrzęk zwiększający ciśnienie i nacisk na otaczające tkanki. Podwyższone ciśnienie utrudnia krążenia krwi i ogranicza sprawny przepływ limfy, co skutkuje zwiększonym uciskiem na receptory wywołując ból.

Efektem Tapingu jest podnoszenie skóry dając szybką ulgę, znosząc ucisk na receptory bólowe i przywraca prawidłowe krążenie krwi i limfy, automatycznie zwiększając zakres ruchu.